Het weerstandsvermogen is de mate waarin een gemeente in staat is om middelen vrij te maken om substantiële incidentele financiële tegenvallers op te vangen. Een precies sluitende begroting zonder weerstandsvermogen betekent dat iedere tegenvaller een probleem gaat opleveren. Een buffer is daarom wenselijk. Door het vaststellen van de notitie “weerstandsvermogen nader bezien” bij de begroting 2016 is een beleidskader vastgesteld dat handvaten geeft op de vraag hoe groot moet die buffer (weerstandsvermogen) dan moet zijn en de spelregels die daarbij horen.
De volgende beleidsuitgangspunten zijn vastgesteld:

• De weerstandscapaciteit toetsen aan de risico’s zoals deze vanuit het risicomanagement worden geïnventariseerd in de risicobeheermatrix.
• De berekening van de buffer alleen te baseren op de direct beschikbare, incidentele weerstandscapaciteit (algemene reserve).
• Voor de normering van de ratio van het weerstandsvermogen de landelijk gehanteerde normeringstabel volgen.
• Spelregels formuleren die antwoord geven op de vraag wat te doen als de ratio niet past binnen de normering.

De meerjarige analyse van de risico’s in relatie tot de algemene reserve geeft aan dat de ratio van het weerstandsvermogen voldoende is (varieert tussen de 1,2 en 1,42). De afspraak is dat het college conform de spelregels voorstellen doet tot afroming indien de ratio boven de 2 ligt. Dit is de komende jaren niet aan de orde.

Inzicht in de reserves en voorzieningen

Bij de actualisatie reserves, voorzieningen en weerstandsvermogen eind 2014 heeft een herschikking van de reserves en voorzieningen plaatsgevonden. Voor het meerjarige verloop van de reserves en voorzieningen wordt verwezen de bijlage bij de begroting.